«Xenia Palace Portaria», όμορφο και φιλόξενο όπως πάντα

«Γιατί δεν έχουμε πια στα σπίτια μας λευκά σεντόνια, όπως αυτά;», αναρωτήθηκε η φίλη μου η Κατερίνα χαϊδεύοντας το μάγουλό της με το φίνο βαμβακερό ύφασμα, ενώ χουζούρευε μετά από έναν μεσημεριανό υπνάκο. «Γιατί δεν έχουμε ούτε τα κατάλληλα απορρυπαντικά και μαλακτικά, που χρησιμοποιούν εδώ, ούτε την υπομονή για το σωστό σιδέρωμα», της απάντησα κυνικά από το μπαλκόνι μας στο «Ξενία Palace Portaria». Με τέτοια θέα, μάλλον την ωραιότερη της Πορταριάς, και αναμφίβολα από τις ωραιότερες του Πηλίου, εμένα δεν μου κόλλαγε ύπνος· προτιμούσα να ρεμβάζω αφήνοντας το βλέμμα μου να περιπλανιέται πέρα από τα όρια του ξενοδοχείου, στον Βόλο και στα καραβάκια, που έπλεαν στον Παγασητικό.

Θα μου πείτε τώρα, είναι τρόπος αυτός να αρχίζει ένα ταξιδιωτικό κείμενο με περιγραφή σεντονιών; Γιατί όχι; Μπορεί ο μπουφές του πρωινού και η καθαριότητα (με αυτή τη σειρά) να είναι τα πρώτα πράγματα, που προσέχει κανείς σε ένα ξενοδοχείο και να του αποτυπώνονται στη μνήμη, όπως λένε παγκόσμιες έρευνες, ο ύπνος ωστόσο είναι εξίσου σημαντικός, αφού από αυτόν εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η ευεξία μας. Οπότε, στην δική μου κλίμακα προηγείται ο ύπνος, όσο για την καθαριότητα, δεν το συζητώ, έρχεται πάνω από όλα.

Κλείσαμε, λοιπόν, τον κλιματισμό, αμέσως μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο, ανοίξαμε διάπλατα την μπαλκονόπορτα για να μας δροσίζει το πηλιορείτικο αεράκι, και κάναμε τον πιο απολαυστικό ύπνο, που μπορείτε να φανταστείτε.

Προορισμός για ένα comfort Σαββατοκύριακο

Ηταν ένα τριήμερο ταξιδάκι –και η πρώτη μας απόδραση μετά τα λόκνταουν- για να τιμήσουμε τα 50 χρόνια της φιλίας μας. Και η διαδρομή Αθήνα – Βόλος μας φάνηκε ένα τίποτα καθώς θυμηθήκαμε τους έρωτες, τους γάμους (και τα διαζύγιά μας), τα παιδιά και τα εγγόνια μας (δεν έχουμε αλλά τα εγγόνια των αγαπημένων μας είναι σαν δικά μας), και η κουβέντα πήγαινε από το ένα πρόσωπο στο άλλο.

Οταν πιάσαμε την ανηφόρα προς την Πορταριά, η κουβέντα κόπηκε μαχαίρι· η θέα αρχίζει αμέσως να γίνεται ενδιαφέρουσα, η προσοχή, εξάλλου, οφείλει να συγκεντρώνεται στις στροφές και στις νταλίκες, που μεταφέρουν παντού τα ξακουστά μήλα της Ζαγοράς Ζαγορίν, και είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή στον δρόμο σου θα τα συναντήσεις.

Η απόφαση ήταν ειλημμένη πριν ξεκινήσουμε. Δεν θα μπαίναμε καθόλου στο αυτοκίνητο όσο θα μέναμε στην Πορταριά· θέλαμε μίνι πλην όμως comfort διακοπές· θέλαμε να μας φροντίσουν σε ένα άνετο αλλά όχι απρόσωπο ξενοδοχείο, κάτι που και το καλύτερο airbnb δεν μπορεί να σου προσφέρει. Και το είχαμε.

Τα ξενοδοχεία, γράφει η Χριστίνα Πουτέτση στο Protagon, «εξελίσσονται σε κάτι περισσότερο από ένα κρεβάτι για διανυκτέρευση» και «μια ξενοδοχειακή επιχείρηση θα πρέπει να ζει και να αναπνέει τις αξίες της»· αυτό, όμως, το κάνει έτσι κι αλλιώς το «Xenia Palace Portaria»: το καλό ξενοδοχείο εξακολουθεί να λειτουργεί με τις αξίες των ιστορικών «Ξενία», χωρίς να χάσει την αίγλη, που είχε εξαρχής.

Το πνεύμα των «Ξενία» ζει στην Πορταριά

Χαρακτηριστικό δείγμα των ξενοδοχείων, που χτίστηκαν από τον ΕΟΤ στο πλαίσιο της ανάπτυξης του τουριστικού κλάδου στην Ελλάδα, το «Ξενία Palace» της Πορταριάς σχεδιάστηκε το 1957 από τον αρχιτέκτονα Κωνσταντίνο Κιτσίκη στο πνεύμα του μεταπολεμικού μοντερνισμού· χτίστηκε στην είσοδο του χωριού, κοντά στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας και απέναντι από το εκκλησάκι του Αγίου Ταξιάρχη, στο ωραιότερο σημείο του χωριού, από όπου απολαμβάνει κανείς ανεμπόδιστα τη μαγευτική θέα στον Βόλο και τον Παγασητικό.

Ο σχεδιασμός του ακολούθησε τις αρχές, που είχαν τεθεί για την δημιουργία των πρότυπων τουριστικών εγκαταστάσεων του ΕΟΤ από μια σπουδαία ομάδα αρχιτεκτόνων με επικεφαλής τον Αρη Κωνσταντινίδη, οι οποίες υλοποιήθηκαν τις δεκαετίες του 1950 και 1960. Ορόσημα μεταπολεμικής αρχιτεκτονικής και πολιτισμού, τα «Ξενία» ανήκουν στην αρχιτεκτονική κληρονομιά της Ελλάδας και της Ευρώπης, ωστόσο σήμερα τα περισσότερα από τα 68 ξενοδοχεία, που χτίστηκαν τότε σε όλη τη χώρα, έχουν εγκαταλειφθεί.

Χτιζόντουσαν πάντα σε τόπους εξαιρετικού φυσικού κάλλους, και στο καλύτερο σημείο της περιοχής, χωρίς ωστόσο να αποκλείονται οι πόλεις. Βασικό χαρακτηριστικό τους ήταν η ύπαρξη μεγάλων κοινόχρηστων χώρων, στους οποίους μπορούσαν να διοργανώνονται κοσμικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις για τους ντόπιους και τους ξένους επισκέπτες, ώστε να έρχονται σε επαφή οι μεν με τους δε.

Εναρμονισμένα με το περιβάλλον, αλλά με μοντέρνα για την εποχή τους οπτική, και συνήθως χτισμένα με υλικά της περιοχής, τα «Ξενία» είχαν μικρούς όγκους και το πολύ τρεις ορόφους ώστε να είναι οικεία στην ανθρώπινη κλίμακα· διέθεταν δε εξ αρχής χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων. Ακόμη, οι αρχιτέκτονες, εκτός από την μελέτη των ξενοδοχείων, σχεδίαζαν επίσης τη διακόσμηση και τα έπιπλα δωματίων και κοινόχρηστων χώρων.

Το προσωπικό ήταν συγκινητικό και πιο πολύ από όλους η κυρία Βασιλική Στάθη – θυμήθηκε ότι με είχε σερβίρει χειμώνα στο «La Veranda» πριν από μερικά χρόνια και πιάσαμε πάλι τώρα την ψιλή κουβέντα όπως και τότε- και η διευθύντρια του ξενοδοχείου κυρία Βούλα Χαντζηπανταζή, με το απίθανο χιούμορ, που λύνει στο άψε σβήσε όλα τα προβλήματα.

Μας υποδέχτηκαν με μια δροσερή λεμονάδα και μας αποχαιρέτησαν με ένα απίθανο, τόσο όσο γλυκό, ταρτάκι με μους χαλβά, που θα μου μείνει αξέχαστο· είπαμε, οι γευστικές αναμνήσεις είναι αυτές, που σου εντυπώνονται περισσότερο, αν λοιπόν σας αρέσει ο χαλβάς και τύχει να βρεθείτε στο Ξενία της Πορταριάς μην παραλείψετε να το δοκιμάσετε.

Το πρωινό σερβίρεται στο εστιατόριο «Belvedere», στο ισόγειο του ξενοδοχείου, μέχρι τις 10.30πμ – αλλιώς έχετε την επιλογή continental breakfast στο δωμάτιό σας μέχρι τις 11πμ-, και βασίζεται, όσο γίνεται, σε προϊόντα της περιοχής, από τα καρβέλια του ψωμιού, λευκό και ολικής, από τον φούρνο του χωριού, μέχρι τις ωραίες μαρμελάδες του γυναικείου συνεταιρισμού της Πορταριάς. Αλλά προσθέστε σε αυτές και τη μαρμελάδα ακτινίδιο που φτιάχνει ο νεαρός σεφ του ξενοδοχείου, ο οποίος είναι επίσης υπεύθυνος για το αξιώσεων φαγητό, που σερβίρεται στη βεράντα του «Belvedere» με θέα στη πισίνα του ξενοδοχείου.

Το  ξενοδοχείο διαθέτει άλλο ένα πολύ ωραίο  εστιατόριο: το «La Veranda», στην πλακόστρωτη πλατεία κάτω από τη σκιά πανύψηλων δέντρων με την εκπληκτική θέα στον Βόλο και τον Παγασητικό, λειτουργεί προς το παρόν μόνο Παρασκευή – Σάββατο – Κυριακή αλλά καθώς το καλοκαίρι προχωράει θα είναι ανοικτό όλη την εβδομάδα, όπως επίσης η μεγάλη πισίνα και το σπα. Τις ημέρες που βρεθήκαμε εμείς εκεί γίνονταν εντατικά εργασίες ανανέωσης στον περιβάλλοντα χώρο της πισίνας. Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος η πισίνα θα είναι έτοιμη να σας δροσίσει.

Λάτρεψα

• Το λόμπι του ξενοδοχείου και τον αέρα αρχοντιάς βιωμένης από παλιά
• Τις παλιές ροτόντες, τα χαλιά και τους άνετους καναπέδες, που είναι σαν να βρίσκεσαι σε κάποιο (πολύ) μεγάλο εξοχικό σπίτι
• Τις μικρές ανώδυνες φθορές, που με έκαναν να νιώσω τρυφερά και οικεία
•  Την αυθεντικά φιλόξενη διάθεση του προσωπικού
• Το νερό. Ερχεται κατευθείαν από πηγή, είναι μαλακό, εύγευστο και δεν σταματάς να πίνεις

Θέλω να ξαναπάω στην Πορταριά

Εχω πολλά να δω, να ξαναδώ και να κάνω στην Πορταριά. Θέλω να περπατήσω στα μονοπάτια μέσα στην πλούσια βλάστηση και τα τρεχούμενα νερά και στα λιθόστρωτα σοκάκια· να παρατηρήσω καλύτερα τα παλιά αρχοντικά, τα ανθοστόλιστα μπαλκόνια και τις αυλές, να επισκεφθώ το ιστορικό – λαογραφικό μουσείο στο αρχοντικό Ζούλια του 1864 -αντιπροσωπευτικό δείγμα των «Αιγυπτιώτικων» αρχοντικών, που έχτισαν στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα πηλιορείτες, οι οποίοι έκαναν περιουσία κυρίως στην Αίγυπτο. Και να πάω με τα πόδια για καφέ στη Μακρυνίτσα (απέχει μόλις 2,5 χλμ, μια υπέροχη σύντομη πεζοπορία δηλαδή).

Θέλω να πιάσω κουβέντα για τις μαρμελάδες και τα γλυκά του κουταλιού με τις κυρίες στο μαγαζάκι του Συνεταιρισμού Γυναικών, και να θαυμάσω τα κεντήματα, που φτιάχνουν άξιες κεντήστρες στο διπλανό δωμάτιο. Θέλω να ξαναφάω τυρόψωμο και ελιόψωμο στον φούρνο κοντά στην πλατεία και να πιω καφέ κάτω από τα πλατάνια.

Θέλω να δω ένα – ένα τα εκλεκτά προϊόντα των θεσσαλών παραγωγών, που έχει συγκεντρώσει στα ράφια και στο κελάρι της η «Αγορά 1955», το νέο και πολύ νεανικό project απέναντι από τo parking της πλατείας στην Πορταριά, ένα κομψό delicatessen-café-wine bar, που άνοιξε μέσα στην καραντίνα (και έτσι είχαν όλο τον χρόνο στη διάθεσή τους να το μελετήσουν καλά) και λειτουργεί από το πρωί ως το βράδυ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News