Δεν έχουμε γεννηθεί για να δουλεύουμε, να πληρώνουμε λογαριασμούς και να πεθάνουμε
Είμαστε μονίμως στοχοπροσηλωμένοι. ΜΟΝΙΜΩΣ.
Πρέπει να τα πάμε καλά με τους βαθμούς του σχολείου, να περάσουμε την τάξη, να πάμε σε ένα καλό πανεπιστήμιο, να κάνουμε σπουδές κύρους, να βρούμε μια καλή δουλειά, να έχουμε ένα ενδιαφέρον cv και να μας θαυμάζουν.
Προσωπικά δεν κατάλαβα ποτέ όλη αυτή την πίεση για να έχουμε μια καλή δουλειά στα είκοσί μας. Μας διδάσκουν πώς επιτυχία στη ζωή είναι να έχουμε μια θέση στην κορυφή μιας εταιρείας παγκοσμίου φήμης και να έχουμε πολλούς υφισταμένους.
Έχουμε γαλουχηθεί με αυτή την πλάνη.
Τότε, γιατί ακόμη και όσοι φτάνουν αυτό το στόχο πέφτουν σε κατάθλιψη, γίνονται υλιστές και ανταγωνιστικοί; Αυτό που μετράει είναι να κάνουμε πολλά λεφτά, έτσι δεν είναι;
Κι όμως!
Η ζωή δε θα έπρεπε να είναι μόνο σπουδές, δουλειά, λεφτά και τέρμα. Δεν ήρθαμε σε αυτό τον φανταστικό κόσμο, γεμάτο με μαγευτικές τοποθεσίες, ιδιαίτερους ανθρώπους και γευστικά φαγητά για να ζούμε σε ένα γραφείο από τις εννέα ως τις έξι.
Εγώ για παράδειγμα, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό. Δεν έχω εργαστεί ποτέ για πολυεθνικές και δεν είχα ποτέ έναν αξιοζήλευτο μισθό. Θεωρώ πως τα έχω καταφέρει σε σχέση με άλλους που φοράνε κοστούμι και γραβάτα και κερδίζουν τα πενταπλάσια από εμένα.
Έχω κάνει πτώση με αλεξίπτωτο, έχω διδάξει αγγλικά σε μοναχούς, σε αγροτικές περιοχές της Ινδίας, έχω επισκεφθεί χώρες για την ύπαρξη των οποίων οι περισσότεροι δεν έχουνε ιδέα, έχω κάνει εθελοντισμό, έχω ταξιδέψει με το σακίδιο στον ώμο χωρίς κανένα προορισμό, έζησα σε τόσα μέρη, με κλέψανε κι έμεινα χωρίς χρήματα σε άλλη ήπειρο χωρίς καμία βοήθεια. Όλα αυτά δε μετράνε ως εμπειρία; Δε θα έπρεπε να τα ζητάνε σε μια συνέντευξη για δουλειά;
Εμείς οι ίδιοι είμαστε το βιογραφικό μας. Δεν είμαστε η πολυεθνική στην οποία εργαζόμαστε. Δεν είμαστε ο μισθός που κερδίζουμε. Είμαστε οι εμπειρίες μας. Είμαστε τα άτομα που γνωρίζουμε, τα βιβλία που διαβάζουμε, τα μέρη που επισκεφτόμαστε. Είμαστε οι εμπειρίες μας.
Αγαπητοί μου, ας εργαστούμε για να έχουμε λεφτά να ταξιδεύουμε. Ας κάνουμε εθελοντισμό. Ας γράψουμε ένα βιβλίο ακόμη κι αν δεν εκδοθεί ποτέ, ας παλέψουμε για ό,τι πιστεύουμε ακόμη κι αν ολόκληρος ο κόσμος μας θεωρήσει τρελούς – αν και είμαστε επαγγελματίες σε αυτό. Ας φυτέψουμε ένα δέντρο, ας κάνουμε κάτι…
Τρελοί ειναι όσοι από τα είκοσι και μετά μένουν κάθε κάθε μέρα μπλοκαρισμένοι στην κίνηση για να πάνε στη δουλειά, αυτοί που βλέπουν συνέχεια τα ίδια άτομα καθισμένοι απέναντι από τον ίδιο υπολογιστή.
Ολο αυτό το κυνήγι της επαγγελματικής επιτυχίας σε τι χρησιμεύει; Έχουμε πραγματικά ανάγκη τα χρήματα που βγάζουμε;
Τι προσφέρουν πραγματικά στη ζωή μας μερικά μηδενικά παραπάνω στον τραπεζικό μας λογαριασμό;
Μηπως θεωρούμαστε σπουδαίοι επειδή σπουδάσαμε σε αυτό ή σε εκείνο το πανεπιστήμιο κι επειδή εργαζόμαστε σε μια γνωστή επιχείρηση;
Εκτός κι αν πρέπει να συνεισφέρουμε στο σπίτι, δεν είναι πάντα το πρόβλημα τα χρήματα.
Όπως ήδη ανέφερα, έζησα έναν ολόκληρο χρόνο με το σακίδιο στην πλάτη, με λεφτά που έβαζα στην άκρη δεκατρείς μήνες επαγγελματικής εκπαίδευσης. Και μου περίσσεψαν μάλιστα. Δε χρειαζόμαστε όλα αυτά τα περιττά πράγματα.
Όταν φτάσουμε στα εξήντα, πλούσιοι, στο σπίτι των 300 τ.μ., θα μπορούμε να λιαζόμαστε στον κήπο μας και θα έχουμε ένα πανέμορφο αυτοκίνητο, θα σκεφτόμαστε ότι κατακτήσαμε το στόχο μας στη ζωή.
Θα είμαστε όμως μες στη θλίψη και τη δυστυχία.
Επιτυχία στη ζωή, για εμένα δε σημαίνει να έχουμε πολλά χρήματα. Σημαίνει να έχουμε εμπειρίες να διηγηθούμε. Σημαίνει να καθόμαστε σε ένα μπαρ με δύο καλούς φίλους και να πίνουμε μια παγωμένη μπύρα, χωρίς να ανησυχούμε για τις εκκρεμότητες της δουλειάς που δεν τελειώνουν ποτέ.
Ας ακολουθήσουμε αυτό που κάνει την καρδιά μας να χτυπάει δυνατά. Είναι κρίμα να ανησυχούμε όλη μας τη ζωή για τη σύνταξη και τα δάνεια. Τα νεκροταφεία δεν έχουν συρτάρια και ό,τι κερδίσουμε σε αυτή τη ζωή δε θα το πάρουμε μαζί μας. Το μόνο που θα πάρουμε μαζί μας είναι η ίδια η ζωή που ζήσαμε.
Πρέπει να βρούμε τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στις ανάγκες μας και στην ελευθερία.
